Fatemeh Karroubi's Letter to Judiciary

In this stinging letter to the judiciary, she highlights the illegal and unconstitutional detnetion of her self and her husband:

My greetings to you Ayatollah Amoli Larijani, Head of Iran's Judiciary. I write to you in order to describe the events Mr. Karroubi and his family have endured over the past 7 months. Event that began on February 10th, 2011, when our residence was first surrounded by security agents and continued on February 25th, when our children and family members were banned from stopping in front of Yasaman alley for even an instant and notorious plain clothes agents descended upon our neighborhood shouting out insults and using abusive language against my husband, Mir Hossein Mousavi and other individuals close to our noble Imam Khomeini for six consecutive nights from 1:00 - 3:00am in the morning [Enclosed please find a number of audio tapes capturing the insults that were freely shouted outside our residence on the aforementioned consecutive nights.] On the last night, in addition to using inappropriate language that led to the distress and disturbance of all those who live in the neighborhood [audio tape also attached], while supported and led by security forces, the thugs outside our residence even threw sound bombs into the building, adding insult to injury. On the anniversary of the birthday of the Prophet Mohammad, on Monday February 21st, 2011, more than 60 security agents raided our house, disregarding all basic legal and religious standards and unlike the Savak [Shah's secret service] that was only concerned with important and valid documents, with the exception of a few items, they confiscated everything in sight, literally vacating the house and changing all the keys including the key to our bedroom. They also arrested our son Ali who had been contacted by the same security agents regarding the raid and had come to our house to make sure we were okay, transferring him to Evin prison on the same night.

From the very start I personally requested that they present an official warrant authorizing the raid of our residential complex, the presence of security agents inside our home and the ruling that led to the supposed house arrest. My request was never fulfilled and with the exception of the search warrant they presented to my husband on the very first night, to date the judicial authorities have never provided us with an official court ruling authorizing "our house arrest", "the occupation of our residential complex" and "the presence of security agents inside our home". If we base the raid by the security forces on the words uttered by Mr. Jannati [fundamentalist cleric and conservative Chairman of the Guardian Council] then we would have been subjected to house arrest, much like the fate of the late Ayatollah Montazeri. What happened in reality, however, was much more cruel and considerably harder to endure than solitary confinement. Those who have experience with the Savak prior to the Islamic Revolution are fully aware that the Savak never disregarded an individual's privacy without a legal warrant. My personal experiences during that time and those of so many other activists are testament to this fact. At that time, even if courts handed down a sentence leading to the house arrest of well known figures, security agents were never allowed to occupy the residential complex, home or apartment of the individual in question. [Even in 1975 when Mr. Karroubi was arrested on grounds that he colluded against the Shah's regime, we did not experience such a raid and search of our house.] Perhaps the son of Ayatollah Mirza Hashem Amoli, renowned for his piety and devotion to God, would be interested to know that during this raid, men who on the surface claimed to be religious, insisted upon searching all my personal belongings without any regard for modesty and Islamic values.

In the past 210 days, Mr. Karroubi has been denied the basic rights afforded to every prisoner, such as the access to books, newspapers, telephone contact, regular visitations and even fresh air. According to Mr. Karroubi's accounts of his various arrests in the past, including the time when he was incarcerated at Ghaz Ghaleh prison, after one or two weeks of solitary confinement, he was eventually allowed access to fresh air. This time around however, after six months of house arrest, he was still denied access to fresh air in a yard surrounded by iron bars. As a result, Mr. Karroubi's physical well being is at great risk, rendering his examination by independent physicians trusted by the family both necessary and essential.

The current situation and the refusal of the ruling government to recognize the rights of a prisoner who is under the jurisdiction of security agents without judicial due process, has led to extreme physical and psychological pressure on my husband. My concerns are not regarding the events that have occurred, for as I have repeatedly explained, my husband has prepared himself for conditions far worse than this. What is unfortunate and regretful, however, are the acts of a group of individuals who justify their illegal behavior based on unwritten laws and do as they please all in the name of governance.

Allow me to point to a recent example that was particularly strange and out of the ordinary. After our residential complex was occupied, the other homeowners were deprived of their legal rights while security agents began benefiting from their ownership rights. This unlawful seizure led to numerous complaints by Mr. Karroubi, including a letter addressed to Tehran's Prosecutor. From the very first day, Mr. Karroubi announced that he would be willing to move to any location including Evin prison, but he would never agree to the unlawful seizure of property belonging to the other owners of the residential complex in which we live. After five months of consultations [with government officials], our children arranged for a house in Jamaran to be prepared so that the illegal house arrest that had been imposed without a warrant or ruling by the judiciary could continue at a new location without causing any further harm and restrictions upon the other home owners. After complying with all their requests we were informed by security agents that Jamaran is not an appropriate location and they must decide on the final location for Karroubi's continued house arrest. After my husband insisted on moving, on July 31st, he was temporarily transferred together with a number of security agents to a one bedroom apartment, making it impossible for me to be present. This small apartment has hosted Karroubi and his various prison guards for the past 45 days. It goes without saying that no matter where the security agents take him, that location will never be considered his home.

Security officials cognizant of the family's concerns regarding Mr. Karroubi's health, particularly as it relates to his cardiovascular and respiratory well being, allowed him to leave our residence, announcing that he is allowed to move to a new location, stating:

1) We will decide on the new location
2) The person signing the rental agreement cannot be a member of the family
3) The person signing the rental agreement must provide pre-signed checks, covering the rent for a duration of one year, without knowledge of the address and/or other details regarding the location where Mr. Karroubi will be held.

As a result of these demands, we provided them with a down payment last month and they received the rest of the checks from a former member of Karroubi's office who was asked to sign and deliver the checks. It looks as though the latest trend is for the ruling government to make the family pay for the cost of incarceration and prison guards so that they can tell the world that Karroubi is under arrest in his own home! My husband is willing and prepared to pay any price, but we cannot deny that in order to intimidate him, they are imposing a collective punishment on his entire family. God only knows that my husband continues to fight with the same fervor that he had in 1962 at the height of his youth when he entered politics and became an activist. During all these years his determination has never wavered and he continues to stand strong behind his covenant with the people and our martyrs and the noble ideals and promises of the Islamic Revolution.

Do you truly believe that you will find one rational human being on this planet who will confirm that Karroubi is at home rather than under imposed house arrest? Will the silence by the judiciary not lead to a new trend in which security institutions will impose the costs associated with such house arrests on the shoulders of the families of those arrested? Is this type of behavior worthy of the Islamic Republic? Although you are fully aware that this newly devised and ridiculous tactic will be recorded in history as such, the family has nevertheless chosen to comply with your demands in order to protect the physical well being of Mr. Karroubi.

In conclusion I am obliged to refer you to the words of Imam Ali [Shia's first Imam], the father of deism who stated: " As God is my witness, I prefer to lay on thorns, deprive myself of all sleep and be shackled in chains, rather than having to meet God on judgment day knowing that I have wronged any of his children."
Fatemeh Karroubi

September 22nd, 2011

 آنچه موجب شد این نامه را به جنابعالی بنویسم شرح مطالبی کوتاه بوده است که در طول این ۷ ماه اخیر برای من و آقای کروبی رخ داده است از تاریخ ۲۱ بهمن ۱۳۸۹ ماموران امنیتی منزل مسکونی مان را به محاصره درآوردند و بعد از ۲۵ بهمن ماه در حالیکه اجازه توقف چند دقیقه ای به فرزندان و دیگر اعضای خانواده در کوی یاسمن داده نمی شد ، لباس شخصی های معلوم الحال را در شش شب متوالی به منطقه گسیل داشتند تا از ۱ نیمه شب تا ۳ بامداد به فحاشی و هتاکی نسب به همسرم ، مهندس موسوی ودیگر یاران نزدیک امام (ره) و بیت آن بزرگوار مبادرت کنند ( نوار مستندی از بعضی شعارهایی که آزادانه در شب های متوالی سر می دادند به پیوست تقدیم می گردد ) درشب آخر علاوه بر بکارگیری الفاظ سخیف که دراین ایام به شدت مورد ناراحتی اهالی محترم منطقه گردیده بود (نوار کاست پیوست) باحمایت و هدایت نیروهای امنیتی بمب صوتی هم به داخل ساختمان پرتاب گردید تا این فتح بزرگ را به فتوحات قبلی خود بیافزایند . همزمان با میلاد رسول رحمت (ص) در روز دوشنبه شب برابر با ۲/۱۲/۱۳۸۹ بیش از شصت نیروی امنیتی به منزل یورش آوردند و بدیهی ترین مسائل انسانی و شرعی را در تفتیش رعایت نکردند و برخلاف ساواک که تنها بدنبال اسناد مهم و معتبر بود، به استثنای وسائل، هر آنچه درمنزل بود با خود بردند و در واقع خانه را تخلیه کردند و کلیه کلید های داخل منزل حتی اتاق خواب را تغییر داده و در اختیار داشتند، و فرزند سومم علی را نیز همان شب که با تماس همین مامورین جهت دیدن ما آمده بود به اتهام جاسوسی دستگیر کرده و به اوین بردند.ـ


از بدو امر شخصاً خواستار ارائه مجوز تصرف مجتمع و حضور در واحد مسکونی مان و نیز حکم اعمال بازداشت خانگی بودم؛ خواسته ایی که هرگز اجابت نگردید. به استثنای حکم تفتیش که شب اول به رویت همسرم رسید، تاکنون هیچ حکمی از مراجع ذی صلاح قانونی مبنی بر “حبس” “اشغال منزل توسط نیروهای امنیتی” و “حضور آنان در داخل منزل” دریافت نکرده ایم. اگر مبنای یورش نیروهای امنیتی را سخنان جناب جنتی بدانیم باید در منزل شخصی خودمان نظیر مرحوم حضرت آیت الله العظمی منتظری حصر می گردیدیم، اما آنچه در عمل اتفاق افتاد از زندان انفرادی نیز بدتر و بی رحمانه تر بوده است. دوستانی که پیش از انقلاب سابقه ای دارند، می دانند که ساواک هیچگاه بدون حکم قانونی به حریم منزل اشخاص ورود نمی کرد. تجربه شخصی اینجانب در موارد متعدد و سایر مبارزان آن دوران گواهی است بر این ادعا. درآن زمان حتی برای بزرگانی که نسخه حصر خانگی اعمال می گردید، هرگز امنیتی ها در منزل و یا واحد آپارتمان شخص محصور شده حضور نمی یافتند. (حتی در زمان بازداشت سال ۱۳۵۳ حجت الاسلام والمسلمین کروبی، که نیروهای ساواک ایشان را به اتهام مبارزه علیه رژیم ستمشاهی بازداشت کردند، چنین بازرسی و تفتیشی از منزل ما صورت نگرفته بود) و شاید برای فرزند آیت الله میرزا هاشم آملی که به تقوا و زهد شهره بودند ، جالب باشد که بداند در جریان این حمله، مردان به ظاهر دین دار، تمام البسه و لوازم شخصی من را نیز بازرسی نموده و متاسفانه هیچ حیا و حجابی در ورود و بررسی وسایل شخصی من از خود نشان نمی دادند.ـ

آقای کروبی طی ۲۱۰ روز گذشته از حقوق اولیه یک زندانی نظیر حق دسترسی به کتاب، روزنامه، تلفن، ملاقاتنظم، هواخوری و … برخوردار نبوده است. ( در زمان بازداشت های مکرر آقای کروبی که خود ایشان نقل کرده اند من جمله در دوران بازداشت درزندان قزل قلعه سرانجام بعد از یک یا دو هفته زندان انفرادی، امکان هوا خوری هفتگی پیدا می کردند اما این بار پس از شش ماه حبس، اجازه استفاده از حیاط محصور درمیان میله ها و هواخوری را نیافتند) وضعیت جسمی ایشان بشدت در خطر قرار دارد و معاینه ایشان توسط پزشکان مستقل و مورد اعتماد خانواده امری ضروری است.ـ

فقدان تعیین وضعیت موجود و به رسمیت نشناختن حقوق زندانی که بدون طی کردن مراحل دادرسی و برگزاری دادگاه در اختیار امنیتی ها قرار گرفته، بستری مناسب برای اعمال فشارهای متعدد جسمی و روحی به همسرم گردیده است. نگرانی اینجانب از وقایع حادث شده نیست زیرا همانطور که قبلا متذکر شدم ایشان خود را برای شرایط بدتر از این هم آماده کرده است، لیکن آنچه موجب تأسف و تأثر است حاکمیت گروهی است که رفتار غیر قانونی خود را قانون نانوشته تلقی کرده و هرآنچه را که اراده می کنند بنام حاکمیت اعمال می کنند.ـ

اجازه می خواهم به نمونه اخیر که اتفاقا بدعت عجیبی است اشاره کنم. بدنبال اشغال و تصرف مجتمع مسکونی، سایر شرکاءِ ملکِ تصرف شده از اعمال حقوق مالکانه و انتفاع از ملک خود محروم و نیروهای امنیتی به جای آنان منتفع گردیدند! این تصرف خلاف شرع و قانون، موجب برخورد جدی آقای کروبی درموارد متعدد، از جمله نگارش نامه هایی به دادستان تهران گردید. از روز اول آقای کروبی اعلام کردند که آماده انتقال به هر مکانی از جمله زندان اوین هستند، اما راضی به تصرف غیر قانونی اموال سایر شرکاء نمی باشند. بعد از ۵ ماه رایزنی، فرزندان منزلی در جماران تهیه کردند، تا حبس بدون حکم، بدون ایجاد مزاحمت در حقوق دیگران و در منزل شخصی مان ادامه یابد. بعد از انجام کلیه امور و انتقال سند قطعی ماموران اعلام کردند که جماران منطقه مناسبی نیست و مکان حبس باید به انتخاب آنان باشد. بدنبال پافشاری همسرم در تاریخ ۹ مرداد ماه، بطور موقت ایشان با حضور تعدادی از نیروهای امنیتی به آپارتمانی یک خوابه منتقل شدند و عملا امکان حضور من در آنجا منتفی گردید. این آپارتمان کوچک پذیرای ۴۵ روزگذشته کروبی و زندانبانان وی بوده است. گرچه هرجایی که ایشان توسط نیروهای امنیتی منتقل شوند بمنزله واحد مسکونی ایشان نمی باشد.ـ

مقامات امنیتی که نگرانی خانواده نسبت به وضعیت سلامتی ایشان بویژه قلب و دستگاه تنفسی را درک کرده اند، تنها راه خروج از آپارتمان مذکور را منوط به اجاره مکان دیگر اعلام نموده اند:ـ

ـ۱) انتخاب مکان با ما است.ـ
ـ۲) امضا کننده قرار داد اجاره نباید عضوی از خانواده باشد.ـ
ـ۳) امضا کننده قرار داد در هنگام امضا باید پیشاپیش چک های یکسال را تقدیم کند و نباید از آدرس ملک و جزئیات باخبر باشد.ـ
دراین راستا یکماه پیش مبلغی بعنوان پیش پرداخت از من دریافت کردند و سایر چک ها را از یکی از اعضای سابق دفتر که برای امضا و تقدیم مال الاجاره خوانده شده بود، اخذ کردند. دراین بدعت جدید حاکمیت هزینه زندان و زندانبانان را برعهده خانواده گذاشته تا به جهانیان بگوید کروبی درخانه خود زندانی است!!! ایشان خود را برای پرداخت هر هزینه ای آماده کرده اما غافل از آنکه امروز در این سرزمین و به هدف مرعوب کردن وی، مجازات جمعی علیه خانواده اعمال می گردد. خدا را گواه می گیریم که همسرم با همان نشاطی که درسال ۱۳۴۱ و دراوج جوانی پا به عرصه سیاست و مبارزه گذاشت، دراین سال ها و در راستای عهد خود با مردم و شهدا و تحقق آرمان های اصیل انقلاب و وعده های داده شده دراین مسیر، هرگز خللی در اراده اش ایجاد نشده است.ـ
آیا جنابعالی فکر می کنید عاقلی در این کره خاکی پیدا شود که آن زندان تحمیلی را منزل کروبی تلقی کند؟ آیا سکوت دستگاه قضائی موجب این بدعت در دستگاه امنیتی نمی گردد که در آینده هزینه بازداشتگاه های خود را از خانواده زندانیان مطالبه کند؟ آیا چنین رفتاری شایسته جمهوری اسلامی است؟ اگرچه می دانید این دستور مضحک بدعتی تاریخی محسوب می گردد، اما خانواده بخاطر نگرانی از وضعیت جسمی آقای کروبی این خواسته را اجابت کرد.ـ
درپایان لازم می بینم نظرتان را به این فرمایش مولی الموحدین جلب کنم که می فرماید: ” به خدا قسم روی خارهای گزنده بخوابم و خواب را برچشمانم حرام کنم و با زنجیرهای گران بسته شوم، برای من بهتر است از اینکه روز قیامت خدا و رسول او را درحالی ملاقات کنم که به بعضی از بندگان خدا ستم کرده باشم ” .( بحار الانوار، ج ۴۱ ، صفحه ۱۶۲)ـ